ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﻧﯿﺰﻩ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﭼﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﺑﻪ ﻓﺠﺮ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺧﻮﻥ ﺩﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﭘﺮﭼﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ
ﺑﻪ ﻧﺨﻞ ﺳﺒﺰ ﺯ ﻣﺎﺗﻢ ﺗﮑﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﻣﯿﺎﻥ ﺧﯿﻤﻪ ﯼ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻃﻔﻞ ﺩﻟﻢ
ﺑﻪ ﺁﻫﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﺵ ﯾﺘﯿﻤﺎﻥ ﺯ ﺿﺮﺑﺖ ﺳﯿﻠﯽ
ﺑﻪ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺯ ﺣﻨﺠﺮ ﺩﺭﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﺭﻗﯿﻪ ﻃﻔﻞ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺣﻮﺭﯼ ﺣﺮﻡ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺭﻧﺞ ﻧﻮﺩ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﺣﻖ ﭘﺸﺖ ﻧﺎﻗﻪ ﯼ ﻋﺮﯾﺎﻥ
ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﯾﻮﻍ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﺷﻮﻡ ﻓﺪﺍﯼ ﺷﻬﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻓﺮﺍﺕ
ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﺭﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﻫﻼﻝ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﯼ ﻣﻦ، ﺯ ﭼﯿﺴﺖ ﺧﻮﻧﯿﻨﯽ؟
ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﻍ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ

ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﺣﺪ ﻭ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻧﯿﻨﺶ
ﺑﻪ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﺯ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ